ชื่อ                   ณัฏฐา  พัชรเวทิน

ระดับ มัธยมศึกษาตอนต้น

สถานศึกษา โรงเรียนศิลปะลานคูน

ชื่อผลงาน ผู้เสียสละ

ชื่อวรรณกรรม นายทหารหนุ่มผู้เสียสละ 

บทวรรณกรรม

               ครั้งหนึ่งมีเรือสำราญลำใหญ่ พาผู้โดยสารซึ่งเป็นนักท่องเที่ยวจำนวนมากแล่นออกจากท่า เมื่อเรือแล่นมาถึงกลางมหาสมุทร ก็บังเอิญลมพายุใหญ่พัดมา ท้องทะเลเกิดคลื่นใหญ่ถาถมโจมตีจนเรือไม่สามารถทานกำลังคลื่นลมที่แรงได้ เสากระโดงและหางเสือหักสะบั้นลง ผู้โดยสารพากันตื้นเต้นตกใจ ส่งเสียงร้องเป็นโกลาหล ต่างก็เตรียมเครื่องชูชีพ ล่องลอยตามกระแสคลื่นไปในท้องทะเล ในที่สุดเรือสำราญค่อยๆ จมลงที่ละน้อยๆ จนหายไป ฝูงปลาร้ายก็พากันผุดขึ้นกินคน ที่เหลือตายก็ว่ายเวียนวนไปตามกระแสคลื่นเพื่อเอาชีวิตรอด

              มีเรือยนต์ลำหนึ่งผ่านมาโดยมีทหารหนุ่มคนหนึ่งในเรือลำนั้น ผ่านฝูงคนที่กำลังจะจมน้ำตาย ภายในเรือยนต์ลำนั้นมีหญิงแม่ลูกอ่อนคนหนึ่งโดยสารมาเช่นกัน  ขณะที่เรือแล่นผ่านหญิงแม่ลูกอ่อนได้แลไปเห็นสามีของนางว่ายโต้คลื่นอยู่ และกำลังจะจมน้ำตาย นางจึงบอกลูกน้อยในอ้อมกอดของนางว่า “ลูกเอ๋ย พ่อของเจ้าว่ายน้ำอ่อน กำลังจวนจะจมน้ำตายอยู่กลางทะเล เขาคงต้องจากเราไปแล้ว แม้ว่าแม่กับเจ้าจะรอดตายไปขึ้นฝั่งก็คงไร้ประโยชน์ เพราะขาดหัวหน้าครอบครัวคอยเลี้ยงดู และในที่สุดเราสองคนแม่ลูกก็คงตายตามพ่อของเจ้าไป” ฝ่ายนายทหารหนุ่ม เมื่อได้ยินดังนั้นก็เกิดความสงสารแม่ลูกอ่อน เขารำพึงในใจว่า “เรายังหนุ่มอยู่ กำลังวังชามีมาก ทั้งตัวคนเดียวไม่มีอะไรต้องห่วง หากตายไปก็ไม่เสียดายชีวิต เพราะได้ช่วยเหลือชีวิตคนถึงสามคน อย่างน้อยก็ได้ชื่อว่าเป็น “ผู้เสียสละ”

ข้อคิดที่ได้

               นายทหารหนุ่มเป็นผู้เสียสละชีวิตของตนเอง ต่อครอบครัวพ่อแม่ลูก ที่ถึงแม้ชีวิตของตัวเองอาจจะจมลงสู่ท้องทะเล แล้วเสียชีวิตได้ ถ้าหากไม่สามารถว่ายน้ำไปถึงฝั่ง แต่ก็มีจิตใจสูงส่ง พายุที่โหมกระหน่ำ ถ้านายทหารไม่แข็งแรง และไม่มีจิตอันแน่วแน่ ก็จะแพ้แก่ทะเลที่บ้าคลั่งได้ คนดีเช่นนี้ควรมีในสังคมปัจจุบันให้มากๆ จะได้ช่วยเหลือสังคมและผู้คนให้ผ่านพ้นภัยและความเดือดร้อนได้