ชื่อ จายน้อง

ระดับ ประถมศึกษา

สถานศึกษา โรงเรียนบ้านห้วยแห้ง

ชื่อผลงาน บางระจัน   

ชื่อวรรณกรรม บางระจัน

บทวรรณกรรม

               เมื่อเดือน ๓ ปีระกา พ.ศ. ๒๓o๘ ในสมัยพระเจ้าเอกทัศครองกรุงศรีอยุธยา พระเจ้ามังระ กษัตริย์พม่าได้ยกกองทัพมาตีกรุงศรีอยุธยา ๒ ทาง คือ ทางเหนือ และทางใต้ ทางเหนือมีเนเมียวสีหบดีเป็นแม่ทัพ ยกเข้ามาทางเมืองตาก ทางใต้มีมังมหานรธาเป็นแม่ทัพ ยกเข้ามาทางเมืองตาก ทางกายจรบุรี กองทัพทั้งสองตีรุกหัวเมืองได้เรื่อยมาจนถึงชานเมืองก็ตั้งค่ายล้อมไว้ไม่เข้าตีกรุงศรีอยุธยาในทันที ได้แต่ทำการเผาวัดวาอารามลอกเอาทองคำที่หุ้มพระพุทธรูปไป ราษฏรไทยคนใดที่ขัดขืนไม่ยอมหาเสบียงอาหารหรือทรัพย์สินที่พม่าต้องการให้ก็จะถูกเผาบ้านเรือน ถูกจับเป็นเชลย ส่วนผู้หญิงก็จะถูกจับไปบำเรอความสุข ทำให้เกิดความระส่ำระสายไปทั่วเหตุการณ์

ในครั้งนี้ทำให้ชาวเมืองวิเศษไชยชาญหลายคน คือนายจันหนวดเขี้ยว นายโชติ นายดอก นายทอง นายทองแก้ว นายทองเหมิน นายทองแสงใหญ่ นายแท่น นายเมือง พันเรือง ขุนสรรค์ และนายอินไม่สามารถอดทนต่อไปได้ จึงปรึกษากันเพื่อหาทางต่อสู้กับพม่า โดยรวบรวมชาวบ้านตั้งค่ายต่อสู้กับพม่าที่บ้านบางระจัน โดยมีพระอาจารย์ธรรมโชติเป็นผู้ประสิทธิ์ประสาทวิทยาบำรุงขวัญ ชาวบ้านบางระจันต่างผนึกกำลังต้านพม่าไปทีละเล็กละน้อย พอชาวบ้านใกล้เคียงทราบข่าวก็พากันมารวมตัวที่ค่ายบางระจันเพื่อร่วมมือกันต่อสู้กับพม่า แม้พม่าจะเข้าโจมตีค่ายบางระจันถึง ๕ ครั้ง ก็ถูกตีแตกกลับไปทุกครั้ง พม่าจึงให้สุกี้นายกองซื้อเป็นชาวมอญที่เคยอยู่ในเมืองไทยมาเป็นเวลานานทำให้รู้ภูมิประเทศเป็นอย่างดีคุมกำลังพม่า ๒,ooo มาโจมตีหมู่บ้านบางระจัน โดยใช้ปืนใหญ่ยิงเข้าไปในค่าย ถูกชาวบ้านล้มตายเป็นจำนวนมาก ชาวบ้านบางระจันส่งคนถือใบขอปืนใหญ่จากกรุงศรีอยุธยาเพื่อไปสู้กับพม่าแต่ทางกรุงศรีอยุธยาเกรงว่าจะถูกข้าศึกแย่งเอาไประหว่างทางจึงไม่ยอมส่งปืนใหญ่มาให้ชาวบ้านจึงต้องรวมวัสดุมาช่วยกันหลอมปืนใหญ่ขึ้นใช้เอง แต่ก็ร้าว แม้ชาวบ้านบางระจันจะพยายามสู้อย่างเต็มความสามารถแต่ก็ไม่สามารถต้านทานพม่าซึ่งมีกำลังและอาวุธที่ดีกว่าได้ ค่ายบางระจันจึงแตกลง หลังจากที่รวมกำลังกันต่อสู้กับพม่าได้นานถึงเดือนเศษ

ข้อคิดที่ได้

การให้การแบ่งปันไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ ความสุขทางกาย ทางใจ ถ้าเราเป็นผู้ให้แล้วเราจะรู้สึกมีความสุขที่เราได้ให้ได้แบ่งปัน การที่ข้าวเพียงจานเดียวแต่เราไปเจอคนที่หิวข้าวมากๆ แล้วเราแบ่งปันให้เขาสักครึ่งหนึ่งเขาก็มีความสุขที่ได้ทานข้าวเราก็มีความสุขที่เราได้ให้เหมือนตัวชาวบ้านบางระจันเขามีความสุขมาก ที่เขาได้ใช้ชีวิตของเขารักษาดินแดนไทยไว้ ถึงแม้ว่าเขาต้องเสียชีวิตลงเขาก็ไม่เสียดายแต่เขากลับมีความสุขที่ได้ปกป้องบ้านเมืองเอาไว้ให้ลูกหลานในรุ่นหลังต่อไป