ชื่อ                    นายประเสริฐ ยอดแก้ว

ระดับ                อุดมศึกษา

สถานศึกษา        มหาวิทยาลัยศิลปากร

ชื่อผลงาน          ดวงใจแม่

ชื่อวรรณกรรม    ดวงใจแม่

 

บทวรรณกรรม

แม่อุตส่าห์ทุ่มเททุกอย่าง แม้แต่กู้หนี้ยืมสินเพื่อส่งลูกเรียน แต่ลูกกลับนำเงินไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย เมื่อแม่ทราบความจริงเช่นนี้ รู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งประกอบกับโรคเก่าซึ่งมีอยู่ประจำตัวได้กำเริบ ฝ่ายลูกชายนั่งล้อมขวดเหล้า ส่วนแม่นั้นเล่าต้องนอนเฝ้าขวดยา

                2 – 3 วันมานี้ อาการของแม่มีแต่กำเริบมากยิ่งขึ้น จิตใจของแม่นั้นพะว้าพะวัง คิดถึงแต่ลูกดวงของแม่

“ป่านนี้แล้ว ทำไมลูกแม่ยังไม่กลับมาอีก ขอให้ลูกได้กลับมาเห็นหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่แม่จะสิ้นใจ” แม่จึงตัดสินใจหยิบปลอกหมอนสีขาวขึ้นมา แล้วแม่ก็ได้กัดลงไปที่นิ้วชี้จนเลือดนั้นได้ไหลออกมา

“แม่จะเขียนความรู้สึกของแม่ลงไปบนปลอกหมอนสีขาวผืนนี้ เพื่อให้ลูกได้รับทราบเป็นครั้งสุดท้ายว่าลูกนั้นคือ ดวงใจของแม่ เพื่อเป็นสื่อความหมายในจิตใจของแม่ ให้ลูกได้รู้ว่าแม่นั้นรักเจ้าเพียงใด ถึงลูกจะทำผิดพลาดพลั้งไปอย่างไร

แม่ก็ให้อภัยลูกเสมอ”

                เจ้าดวงซึ่งออกจากบ้านไป 2 วัน พอกลับมาถึงบ้าน ก็เข้าไปในห้อง ด้วยนิสัยสันดานเดิม เขาตะโกนเรียกหาแม่ “แม่” แต่ไม่มีเสียงตอบจากแม่ บัดนี้! แม่ได้มีอันเป็นไป ได้ตายจากเขาไปเสียแล้ว เขาได้เข้าไปกอดแม่ น้ำตาเจ้าดวงเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของเขา เขาได้เห็นผืนผ้าหนึ่งที่แม่กอดแนบชิดกับอก ตัวอักษรที่ปรากฏบนผ้าผืนนั้น เขาเพ่งมองดูอย่างที่ยากจะบรรยายความรู้สึกออกมาได้ น้ำตาของเจ้าดวงได้ไหลอาบใบหน้า มันเป็นน้ำตาแห่งความสำนึกผิด เขาสำนึกผิดได้ มันก็ไปสายเสียแล้ว เขาไม่มีแม่ที่จะตอบแทนพระคุณ แต่ก็ยังดีที่เขากลับใจ

                ขอนอบน้อมหมอบกราบแท้พระแม่แก้ว             สำนึกแล้วความเลวเคยเหลวไหล

                ลูกซึ้งแล้วแนววิถีที่เป็นไป                                    แม้ช้ำใจลูกมาจนชาชิน

                ลูกสร้างกรรมทำบาปกราบเท้าแม่                      ซึ้งใจแท้แม่อภัยให้หมดสิ้น

                น้ำตาแม่แต่ละหยดที่รดริน                                   ลูกถวิลดังน้ำกรดรดหัวใจ

                ปัจจุบันนี้เขาได้สละเพศ บวชเรียนเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา เพื่อทดแทนพระคุณของแม่ ซึ่งเขาได้ทำให้คุณแม่ต้องผิดหวัง จนต้องเสียชีวิตไป

 

ข้อคิดที่ได้

                ข้าพเจ้ายังเชื่อว่าเมื่อตอนที่ลูกบวช ถึงแม่จะจากโลกนี้ไปแล้ว ดวงวิญญาณของแม่ก็จะกลับมารับคำขมาและพร้อมจะให้อภัยลูกเสมอ แม้จะสายไปก็ตาม เพราะทุกคำสอน ทุกการกระทำที่แม่ทำก็เพื่อลูก ผู้ซึ่งเป็นดวงใจของแม่