สงฆ์ฉัน เด็กวัดมอง มีคนมาทำบุญ ที่นี่มีผู้ขายบุญ นี่บุญมันคืออะไร เด็กวัดกิน หมามอง กอบโกยเอาบุญไป มีคนซื้อบุญไปครอง คนไร้โอกาสได้แต่ตรอง หมากินแดนของ แล้วประเคนค่าบุญให้ อีกมวลสมุนอีกหมาใต้ถุน ฝูงหมามูมมามเมามัน เด็กมอมแอบมองหมากิน ใครได้ค่าบุญเบ่งบาน คนไม่มีบุญได้แต่มอง เด็กมอมแมมคนนั้นนัยต์ตาหมอง.

The monks eat. The temple boys look. People come to make merit. Here is merit to sell. What is merit? The temple boys eat. Dogs look. Grope for merit. Someone buys merit for possession. The hopeless ponder. The dogs eat the leftover and pay the merit. Another group of minions, flock of dogs devour voraciously. The shabby child furtively looks at the eating dogs.The hopelss child can only look.

ข้าพเจ้าได้หยิบยกวรรณกรรม “มือนั้นสีขาว” ซึ่งเป็นวรรณกรรมเยาวชนที่งดงามเล่มหนึ่ง ใช้ภาษาที่เรียบง่าย เข้าใจง่าย มีการเล่นคำที่ทำให้อารมณ์สนุกสนาน อ่านได้ไม่รุ้เบื่อ และสอดแทรกความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในสังคมได้อย่างตรงตัวแต่ไม่รุนแรง และสำหรับตอนที่มีชื่อว่า “บุญ” ที่หยิบยกมาเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงานนั้น ทำให้รู้สึกถึงการไม่เท่าเทียมกันในสังคม และการแบ่งชนชั้นอย่างเห็นได้ชัดเจนผ่านการเล่าเรื่องราวได้อย่างแยบยลจากการทำบุญที่ถือเป็นการกระทำที่เราทุกคนเชื่อว่าขาวสะอาด เป็นการเล่าเรื่องที่มีความย้อนแย้งอยุ่ในตัว จนสามารถทำให้เกิดคำถามขึ้นมาได้ทันทีหลังจากอ่านจบ และนั้นก็ทำให้ข้าพเจ้าเองได้ฉุกคิดเช่นกัน ว่าหากเราทุกคนหันมาแบ่งปันทำให้สังคมไทยเรากลายเป็นสังคมที่มีแต่การให้ และเท่าเทียมกันได้ คงจะเป็นสิ่งที่มีค่าและงดงามที่สุดที่เกิดขึ้นในแผ่นดินไทย มือทุกมือนั้นไม่ว่าจะเป็นมือเด็กหรือมือของผู้ใหญ่ หากเราทุกคนร่วมกันเปลี่ยนให้เป็นมือสีขาว มือที่สร้างสรรค์แต่สิ่งดีงาม ที่ไม่ได้มีแค่เฉพาะวัยเด็กเท่านั้น คงเป็นสิ่งที่วรรณกรรมต้องการบอกกล่าวให้เราฉุกคิด และหมั่นสร้างมือของเราให้ขาวสะอาด เพื่อสร้างสรรค์สังคมที่เรารักต่อไป

I have cited the literature "That hand is white," a beautiful book of youth literature, using the language that is simply easy to understand, with puns that bring humors. You can read without being bored and can interpolate the reality of the society straight but not violent. For "Merit" that cited as inspiration in the creation of that work, made feel of the inequality and social class division, narrated ingeniously through the story. Merit making that considered an act we all believe is clean, telling a story that is contradicting in itself. Questions came up immediately after reading them and that makes me think too. If we all turned to share, Thai society would become a society that only gives and make equal. It would probably be the most precious and beautiful thing that happened in Thailand.