ย่างเข้าฤดูฝน ต้นอะไรๆ ก็พากันรีบงอก แตกใบอ่อนๆ ออกมาจนดินไม่มีที่ว่าง หลังจากฝนสาดซัดพื้น ปลุกเมล็ดพันธุ์ต่างๆที่นอนฝังดินให้ตื่นมาโป่งหน่อแตกใบ ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยลูกพืชแย่งกันขึ้น พวกลูกมะขามเทศ ทั้งมะขามเปรี้ยวก็เขียวพรึบเป็นลานอยู่เต็มใต้ต้นแม่ของมัน ต่างพากันหยั่งรากใสๆ ลงไปให้ลึกตอนที่ดินยังอ่อนนุ่มอยู่ด้วยน้ำฝน แล้วม้วนตัวอายๆ ขึ้นมาชูเม็ดเปิดเหมือนปีก พวกเถาวัลย์ที่ชูต้นตรงกับเขาไม่เป็น ก็เลื้อยทอดยอดออกไปไม่ยอมหยุด อยากให้แมลงปอเกาะ ทุกข้อแตกใบไม่บกพร่อง เข้าคลุมกิ่งไม้แห้งและต้นไม้ตายให้ดูเป็นพุ่มสีเขียว คืนกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่ ทั้งต้นหญ้าและป่าใหญ่ต่างฟูหนีแผ่นดิน ขยับสูงขึ้นไปๆ เช้าวันนี้ตลอดฝั่งแควที่ไหลเอื่อยล้วนแล้วแต่มีต้นไม้ขนาดโอบไม่รอบขึ้นอยู่มากต้นจนเดินหลักหนีไม่พ้น ทำให้ทางเล็กๆ ริมฝั่งต้องคดโค้งกำลังเติบโตใบเต็มและยังไม่มีรูพรุน ด้วยว่าเดือนนี้ใบไม้ช่างมากมายเสียจนแมลงลืมกิน แผ่นดินทั้งหมู่บ้านกำลังอิ่มเอิบ ใจผมก็เต้นกระทบอก

When the rainy season was coming, the seedlings sprang out their small stems and plunged out the roots deep into the ground everywhere. It looked like they were trying to compete for their space and air, especially Manila Tamarind. These sour fruits were sprawling under the mother tree and were ready to grow on the soft dirt in which they could push their transparent roots easily. They curled themselves shyly on the ground and peeled up their seed like the wings of the birds. For the vines, they slithered themselves along the ground finding the dry sticks or dead tree trunks. Their leaves sprouted out abundantly and covered the dry trunks that made them look lively green again. All of the plants tried to stretch themselves up to the air as if they were escaping to be on the ground. Additionally, there were large tree trunks that couldn’t be hugged by one person growing along the river. There were no leaves prone by the insects or worms. Alternatively, there was too much to eat. Our village was soaked with blissful moments. My heart pounded loudly in my chest.

ผมใช้เวลาอ่านเรื่องบึงหญ้าป่าใหญ่เกือบ 1 เดือน เพราะว่าเล่มหนามากครับ ที่เลือกอ่านหนังสือเล่มนี้เพราะว่าผมชอบชื่อเรื่องบึงหญ้าป่าใหญ่ เพราะผมชอบไปเดินที่บึงข้างๆวัด มีต้นไม้เต็มไปหมด เหมือนกับชื่อเรื่องเลยอยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร พอได้อ่านสิ่งที่ได้จินตนาการก็ไม่เหมือนกับบึงที่วัดที่ผมเคยเห็น แต่เมื่อ่านเสร็จผมรู้สึกสนุก แต่ก็มีคำหลายคำที่อ่านแล้วไม่เข้าใจผมก็เปิดพจนานุกรม ถามครู หรือเปิดหาความหมายในกูเกิล ทำให้เข้าใจเรื่องราวต่างๆได้ดีขึ้น อ่านแล้วสนุก เพลิดเพลิน ความประทับใจจากการที่ผมอ่านเรื่องบึงหญ้าป่าใหญ่ คือ เป็นเรื่องที่เขียนบรรยายเกี่ยวกับชนบท สายลม ทุ่งหญ้า ป่าเขา อ่านแล้วทำให้จินตนาการและรู้สึกเหมือนได้มีชีวิตอยู่ในนิยายเรื่องนี้จริง อ่านแล้วได้จินตนาการถึงธรรมชาติ และได้จินตนาการถึงชีวิตของเด็ก เมื่ออ่านเสร็จผมจึงนำสิ่งที่จินตนาการมาถ่ายทอดมาวาดเป็นภาพเพื่อให้ทุกคนได้เห็นธรรมชาติที่สวยงาม บริสุทธิ์ มีความละมุน งดงาม มีต้นไม้ทั้งต้นเล็กใหญ่ที่ยืนต้นเพื่อให้คนได้รับความสุขตาสุขใจและได้รับความสดชื่อจากสีเขียวของต้นไม้ มีบึงหญ้าที่มีสายน้ำสีฟ้ามีปลาแหวกว่ายซุกซนล่อตาล่อใจให้คนมาจับ ผมหวังว่าเมื่อคนที่เห็นภาพที่ผมวาดนี้จะทำให้ได้ซึมซับความสวยงามของธรรมชาติและเกิดความรู้สึกรักและหวงแหนธรรมชาติ เพื่อนำไปสู่การร่วมมือกันอนุรักษ์ธรรมชาติให้คงอยู่คู่กับมนุษย์บนโลกนี้ตลอดไป

I took almost a month to complete this book due to its thickness. I like the name of the story because I like strolling at the pond beside the temple where a lot of green trees grow up. However, this story is different from what I perceived in my real life. I enjoyed reading this story although there were heaps of unknown words that I needed to ask my teachers and search in google or a dictionary. The reason I enjoyed this book is it narrates country life with nature. I could broaden my imagination that I was in the story. Thus, I would like to express my feeling in my picture for everyone to experience pristine nature and hope that nature will be preserved for good.